Nasza oferta

Chirurgia ogólna

Zabiegi usuwania żylaków

Żylaki są poszerzonymi i wydłużonymi naczyniami żylnymi mającymi kręty przebieg o średnicy większej niż 3mm (w pozycji stojącej).

Natomiast żylaki siatkowe to poszerzenia naczyń żylnych o krętym przebiegu i niewielkiej średnicy (1-3mm) znajdującymi się bezpośrednio pod skórą, a teleangiektazje to poszerzenie żył śródskórnych o bardzo małej średnicy – poniżej 1mm.

Ważne jest uświadomienie, że jest to choroba żylakowa, którą pacjent ma na całe życie. Chirurg podczas operacji wycina zmienione żylakowato żyły. Zdrowe żyły pozostają i mogą one po pewnym czasie zmienić się żylakowato. Zapobieganie powstawaniu nowych żylaków polega na codziennym noszeniu wyrobów uciskowych – podkolanówek lub pończoch przeciwżylakowych. To bardzo istotna profilaktyka. Niewątpliwie styl życia też przyczynia się do nawrotów, chociaż czynnik genetyczny w tej chorobie jest najważniejszy.

Badaniem oceniającym układ żylny jest USG Dopplera wykonany przez doświadczonego specjalistę na wysokiej klasy urządzeniu. Podczas tego badania zostają ocenione żyły głębokie, perforatory i żyły powierzchowne – ich drożność i wydolność zastawek. Stanowi to podstawę kwalifikacji do leczenia operacyjnego bądź obliteracji – skleroterapii.

Badaniem oceniającym układ żylny jest USG Dopplera wykonany przez doświadczonego specjalistę na wysokiej klasy urządzeniu. Podczas tego badania zostają ocenione żyły głębokie, perforatory i żyły powierzchowne – ich drożność i wydolność zastawek. Stanowi to podstawę kwalifikacji do leczenia operacyjnego bądź obliteracji – skleroterapii.

Leczenie operacyjne żylaków

Do leczenia operacyjnego kwalifikuje chirurg po wyżej wymienionym badaniu oraz zebraniu wywiadu i badaniu pacjenta. Zaleca badania przedoperacyjne takie jak RTG klatki piersiowej, EKG, badania krwi (morfologia, INR, APTT, elektrolity, mocznik, kreatynina, antygen HBS, przeciwciała anty- HCV) i moczu (badanie ogólne). Ilość badań może różnić się w zależności od ośrodka wykonującego operację. Gdy występują choroby współistniejące potrzebne są inne badania i konsultacje.

Leczenie operacyjne polega na wycięciu niewydolnych żył odpiszczelowej lub/i odstrzałkowej, gałęzi żylnych oraz wycięciu żylaków, przecięciu i podwiązaniu perforatorów. Przeprowadza się je w klinice z jednodniowym pobytem. Znieczulenie do operacji stosuje się przewodowe lub ogólne – na życzenie pacjenta albo ze względu na szczególne wskazania medyczne. Pacjent przebywa w klinice do następnego dnia otrzymując leczenie – kroplówki i leki. Do domu otrzymuje zalecenia pooperacyjne – leki przeciwkrzepliwe – heparyny drobnocząsteczkowe przez 14 dni, paracetamol przeciwbólowo oraz nosi pończochy przeciwżylakowe II klasy ucisku. Po 7 dniach pacjent przychodzi na kontrolę chirurgiczną i zostają usunięte szwy.

Profilaktyka po operacji żylaków

Później trzeba stosować profilaktykę nosząc wyroby uciskowe II klasy ucisku. Należy też wyeliminować czynniki sprzyjające nasileniu choroby żylnej i jej powikłaniom (np. palenie papierosów, antykoncepcja hormonalna, otyłość i inne).

Żylaki kończyn dolnych nieleczone doprowadzają do postępu choroby i związanych z nią powikłań. Należą do nich zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych, zmiany zanikowe w skórze, pajączki żylne, przebarwienia, zapalenie tkanki podskórnej, wypryski, zasinienia, owrzodzenia – ubytki całej warstwy skóry.

Leczenie żylaków odbytu

Hemoroidy (inaczej guzki krwawnicze) stanowiące prawidłową anatomię i fizjologię odbytu mogą powiększać się, co prowadzi do powstania żylaków odbytu.

Wbrew potocznemu nazewnictwu, hemoroidy nie są w zasadzie stanem patologicznym, lecz normalnymi tworami anatomicznymi. Leczenia wymaga dopiero wystąpienie żylaków odbytu.

Objawy żylaków odbytu

Objawy wczesne żylaków odbytu to krwawienie bez bólu (to też typowy objaw raka odbytnicy!), natomiast później wraz z zaawansowaniem choroby pojawia się wypadanie guzków odbytu na zewnątrz i towarzyszy temu dyskomfort, brudzenie bielizny, swędzenie, pieczenie, sączenie, wydzielanie śluzu i pobolewania (ból intensywniejszy występuje wówczas, gdy pojawiają się inne schorzenia w tej okolicy). Badanie lekarskie – oglądanie, badanie palcem (per rectum) i anoskopia to proste i bezbolesne działania, które pozwalają na postawienie rozpoznania lub ewentualnie zlecenie dodatkowych badań.

Leczenie zachowawcze i profilaktyka

Żylaki odbytu można leczyć zachowawczo (maści, czopki, tabletki) przez dość długi czas, oraz stosując skleroterapię, gumowe podwiązki (metoda Barrona), krioterapię, fotokoagulację i inne. Do operacji wycięcia żylaków kwalifikuje się stopień IV, czyli najbardziej zaawansowany oraz III, w przypadku nieskuteczności leczenia zachowawczego i powyżej wymienionych zabiegów ambulatoryjnych. Przed operacją wskazane jest wykonanie rektoskopii, w przypadku innych objawów kolonoskopii, aby wykluczyć inne choroby jelita grubego, szczególnie nowotwory.

Gdy żylaki nie są leczone mogą wystąpić powikłania – krwawienie, zakrzepica, owrzodzenia oraz zadzierzgnięcie – mogą, ale nie muszą. W związku z tym, że wśród przyczyn powstawania żylaków odbytu jest wiele czynników takich jak przewlekłe zaparcia, niewłaściwe odżywianie, siedzący tryb życia, choroby wątroby (nadciśnienie wrotne) zaleca się bardzo szeroko pojęty zdrowy tryb życia. Dotyczy to diety, która powinna być bogatoresztkowa (warzywa, owoce, kasze, siemię lniane mielone) z ograniczeniem tłuszczów – szczególnie zwierzęcych.

Pamiętać o piciu należytej ilości płynów 2 – 3 litry – herbaty owocowe, łagodne ziołowe ( np. rumianek), a szczególnie wody mineralnej i ograniczenie spożycia kawy, mocnej czarnej herbaty, alkoholu, czekolady. Powyższe zalecenia dietetyczne pomagają w uregulowaniu wypróżnień bez stosowania silnych leków przeczyszczających (łagodne sporadycznie można używać). Wskazane są lekkie ćwiczenia jak gimnastyka, spacery, pływanie i inne indywidualnie dostosowane do osoby – jednym słowem więcej ruchu.

Leczenie operacyjne żylaków odbytu

Jeśli lekarz zakwalifikuje chorego do operacji, wtedy przygotowaniem do zabiegu jest oczyszczenie jelita (jak do sigmoidoskopii lub kolonoskopii), efektem tego jest mniej bolesne oddawanie stolca po operacji.

Operacja żylaków odbytu polega na ich wycięciu oraz zeszyciu śluzówki i zbliżeniu ran anodermy (skóry wokoło odbytu) szwem wchłanialnym. Wycięcie dotyczy żylaków wewnętrznych oraz zewnętrznych. Zabieg nie jest bolesny, gdyż jest wykonywany w znieczuleniu przewodowym lub ogólnym, z jednodniowym pobytem pacjenta w klinice. Po zabiegu pacjent otrzymuje silne środki znieczulające, by uśmierzyć ból. Pierwsze oddanie stolca jest dosyć bolesne, pomimo jego lekkiej konsystencji wynikającej z przygotowania oczyszczającego jelita przed operacją.

Chory wychodzi do domu z zaleceniem stosowania środków przeciwbólowych, diety lekkostrawnej, mycia łagodnymi środkami myjącymi. Kontrola lekarska wskazana jest po 7 dniach.

Czasem, gdy istnieje jeden niewielki żylak odbytu, polip początkowego odcinka kanału odbytu, bądź polipowaty przerost anodermy, zabieg wycięcia można wykonać ambulatoryjnie w znieczuleniu miejscowym i pacjent idzie po zabiegu do domu.

Leczenie operacyjne przepuklin

Przepuklina brzuszna to uwypuklenie, które jest widoczne na zewnątrz brzucha. Powstaje na skutek wydostania się zawartości jamy brzusznej lub jej części poza jej obręb.

W zależności od lokalizacji można mówić o:

  • przepuklinie pachwinowej;
  • przepuklinie udowej;
  • przepuklinie pępkowej;
  • przepuklinie kresy białej.

Występują też przepukliny pooperacyjne, po wykonanych wcześniej różnych operacjach oraz przepukliny nawrotowe (po uprzednio wykonanej operacji przepukliny).

Objawy przepukliny

Objawy przepukliny to miękki, sprężysty guzek w okolicy pachwiny lub innym miejscu brzucha, powiększający się podczas kaszlu lub wysiłku i dający (bądź nie) dolegliwości bólowe lub dyskomfort.

Należy zaznaczyć, że nieoperowana przepuklina może dawać dolegliwości bólowe, a także może wystąpić powikłanie – uwięźnięcie, które stanowi zagrożenie zdrowia i życia, wymagające natychmiastowej operacji.

Przygotowanie do operacji przepukliny

Do leczenia operacyjnego przepukliny kwalifikuje chirurg po zebraniu wywiadu i badaniu pacjenta. Czasem wykonuje się USG jamy brzusznej. Zalecane są badania przedoperacyjne (1 – 3 tygodni przed zabiegiem), takie jak RTG klatki piersiowej, EKG, badania krwi (morfologia, INR, APTT, elektrolity, mocznik, kreatynina, antygen HBS, przeciwciała anty-HCV) i moczu (badanie ogólne). Badania mogą różnić się w zależności od ośrodka wykonującego operację. Gdy występują choroby współistniejące potrzebne są inne badania i konsultacje.

W dniu poprzedzającym zabieg wieczorem jest wskazana lewatywa, ale nie jest konieczna. W dniu zabiegu nie należy nic jeść, ani nic pić (nawet wody), czyli być na czczo.

Metody operacji przepuklin

Nowoczesne operacje przepuklin to wszczepianie materiału syntetycznego – siatki z polipropylenu, którą uzupełnia się ubytek w tkankach. Wielkość i rodzaj siatki zależne są od przepukliny – jej wielkości i lokalizacji oraz innych czynników.

Jest wiele metod operacji przepuklin. Operacja metodą Lichtensteina jest najbardziej skuteczna i najczęściej wykonywana na świecie. Zabieg polega na likwidacji przepukliny i przyszyciu płasko ułożonej siatki na tylną ścianę kanału pachwinowego. Daje to prawidłowe odtworzenie warunków anatomicznych tej okolicy i wzmocnienie ściany kanału pachwinowego. Operację wykonuje się w trybie chirurgii jednego dnia lub z pobytem kilkudniowym (3–4 dni), w przypadku dużych przepuklin brzusznych lub nawrotowych.

Znieczulenie do operacji stosuje się miejscowe (u bardzo szczupłych pacjentów), przewodowe lub ogólne – na życzenie pacjenta albo ze względu na szczególne wskazania medyczne. Pacjent przebywa w klinice do następnego dnia, otrzymując kroplówki i leki.

Zalecenia po operacji przepukliny

Do domu pacjent otrzymuje zalecenia pooperacyjne wypisane w karcie informacyjnej – w przypadku dolegliwości używa dostępne w aptece środki przeciwbólowe – paracetamol, ibuprofen. Mogą być też stosowane leki przeciwkrzepliwe. Zalecana jest dieta lekkostrawna.

Codziennie należy dezynfekować ranę i nakładać jałowy opatrunek. Mycie całego ciała, także rany na 3–4 dzień po operacji. Należy dbać o regularne wypróżnienia.

Ważne jest, by chory nie dźwigał po operacji przepukliny przez 1 miesiąc, by siatka mogła zrosnąć się z otaczającymi tkankami. Po 7 dniach pacjent przychodzi na kontrolę chirurgiczną i zostają usunięte szwy. W przypadku niepokojących objawów może skontaktować się z lekarzem telefonicznie lub osobiście.

Leczenie uzależnienia od alkoholu - wszczepienie Esperalu

Implantacja Esperalu (Disulfiramu) ma zastosowanie w leczeniu uzależnienia od alkoholu. Jest to działanie pomocnicze, które ma na celu uzupełnienie innej terapii. Wszycie Esperalu nie zmniejsza chęci wypicia alkoholu, ani nie likwiduje uzależnienia. Wpływa natomiast dyscyplinująco na osobę uzależnioną – „mam Esperal, więc nie mogę pić”. Występuje również słuszna obawa przed konsekwencjami po wypiciu alkoholu.

Zabieg polega na wszyciu Esperalu w postaci tabletek, najczęściej w górną część pośladka. Wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym i trwa około pół godziny. Należy podkreślić, że pacjent nie powinien spożywać alkoholu na przynajmniej 48 godzin przed zabiegiem.

Działanie esperalu

Po wszczepieniu Disulfiramu zostaje zahamowane przekształcanie spożytego alkoholu w jego metabolity (poprzez blokowanie działania dehydrogenazy aldehydowej). Powoduje to utrzymywanie się w organizmie produktów częściowego rozkładu alkoholu.

W związku z tym Esperal można stosować wyłącznie u pacjenta świadomego, który wyraża na piśmie świadomą zgodę na implantację, oświadczając, że został poinformowany o skutkach działania alkoholu po implantacji Disulfiramu. Poza tym powinien mieć świadomość, że sam wszczepiony lek może wykazywać działania uboczne.

Po wypiciu alkoholu mogą występować objawy zatrucia aldehydem octowym – nudności, wymioty, tachykardia (przyspieszenie akcji serca), duszność, rozpieranie w klatce piersiowej, nadciśnienie, zawroty głowy, niepokój. Stanowić to może zagrożenie zdrowia i życia.